Zien en gezien worden

Na de 98% aan toeristen gevulde straten en terrassen in Bangkok zijn we zoals gepland op donderdag naar Myanmar gevlogen.

Na wat ingewonnen informatie op internet, van mensen thuis en de afleveringen van 3 op reis bekeken te hebben is het toch altijd weer spannend wanneer je zelf het land gaat ontdekken. En dat klopt!
- Van te voren een visum regelen wat overal staat op het internet is dus niet nodig, nadat we het loket van Visa On Arrival zagen.
- Met grote zorg hadden we de Dollars meegenomen, zodat ze niet gevouwen of gekreukt zouden zijn. Deze regel is ook alweer achterhaald zolang ze niet gescheurd of beschreven zijn worden ze gewoon geaccepteerd.
- Dat de wegen slecht zijn is alles behalve waar en de RET en de NS kunnen nog wat leren van het openbaar vervoer in Myanmar dat op tijd vertrekt en soms uren eerder op de plaats van bestemming is.

Aangekomen in Yangon waren we op zoek naar een hotel, maar die zijn (nog) niet op elke hoek van de straat gevestigd. Dat alles wat duurder wordt met de tijd is een gegeven, maar dat overnachtingen 2 keer zo duur zijn dat hadden we niet echt verwacht. We lazen in de Myanmar Times dat de komende jaren de overnachtingen nog flink duurder worden, ver boven ons budget dus! Gelukkig eten we graag op straat (waar het eten gemiddeld een euro p.p is) en dat compenseert weer.

Yangon is een stad waar niet heel veel te doen is en we zijn er ook maar een paar dagen gebleven. Iets buiten de stad is er wel een groot complex met een hele grote, gouden Stupa genaamd Schwedagon Paya die we bezocht hebben. Een bijzonder feit is wel dat er in de stad geen scooters toegestaan zijn. Op zich is dat niet gek maar de reden is apart. Ongeveer tien jaar geleden is er een scooterongeluk geweest met een auto waar een hoge minister in zat. Hij heeft vanaf toen deze scooter loze regel ingevoerd.

Na Yangon was Mandalay aan de beurt. Deze stad ligt ongeveer 400 km noordelijker en is verbonden met Yangon middels een nieuwe snelweg. Wat dat inhoud in Azië is altijd even afwachten maar verrassend genoeg was dit echt een prima weg en de reis verliep soepel. De nacht ging dus best snel maar dat is vaak zo als je meer dan de helft van de reis ligt te slapen. Voor Martine is dit helaas anders want ze slaapt niet in een bus en komt dan ook gebroken aan.

Met een taxi jeep zijn we de ochtend erna heel vroeg naar U-Bein’s Bridge gereden om de langste teakhouten voetbrug ter wereld te zien, tijdens de zonsopkomst. Ondanks de bewolking was het een mooi gezicht om de vele monniken en locals over de brug heen te zien wandelen.

Mandalay is een leuke stad met brede straten en dat maakt het fietsen hier prima te doen. We zijn naar de golden leaf shop geweest waar ze uren en uren op goud slaan met een hamer, zodat het dunner dan dun wordt. Deze flinterdunne gouden blaadjes kun je kopen en zijn bedoelt om op een Boeddha (Mahamuni Paya) te plakken voor een goed leven. Wij kregen ze op ons voorhoofd geplakt voor een gezonde huid (scheelt ons weer potten anti-aging crème). Nadat we met verbazing hebben gekeken hoe de blaadjes worden plat geslagen zijn we op de fiets verder gegaan naar de Mahamuni Paya om als een gek te gaan plakken ;-) Het is voor vrouwen niet toegestaan om dichtbij de Boeddha te komen en Martine moest achter een hekje zitten toekijken. Het zware plakwerk moest dus door mij worden gedaan.

Na Mandalay was Bagan aan de beurt om te bezoeken. Bagan staat bekend om de ruim 4000 tempels die tussen de 11e en 13e eeuw zijn gebouwd. Een indrukwekkend landschap is hier ontstaan waarin je alle tempels, bergen, bomen en huisjes door elkaar ziet staan. Met een jeep taxi hebben we verschillende tempels bezocht waarvan sommige aan de binnenkant zijn gedecoreerd met muurschilderingen.
De zonsondergang vanaf een stupa is een ervaring die we nooit meer zullen vergeten.

Onze weg hebben we vervolgd naar Kalaw toe waar het heel mooi wandelen is door de bergen met vele oude volksstammen die daar in kleine dorpjes wonen.
We hebben een twee daagse wandeling gemaakt van Kalaw naar Inle Lake. De afstand van de wandeling is 47km en loopt door de bergen, rijstvelden en een aantal dorpen heen. Een mooie trekking waar we ’s nachts sliepen in een klooster. De tweede dag zijn we halverwege in een bootje gestapt en zijn we het laatste stuk over Inle Lake gevaren. Op dit meer is men druk met het vissen bezig en hierbij staan ze op het uiterste puntje van de boot met één been en het andere been gebruiken ze om te peddelen. Een bijzondere manier die we gelukkig hebben kunnen zien in real life.

Misschien een leuk weetje voor de mensen van de zorgboerderij: Op Inle Lake telen ze veel verschillende groentes. Dit gebeurt op een aparte manier en dat is dat de tuinen van een meter dik drijven op het water! Dat is weer eens wat anders dan in een kas. De bloemkool hier is trouwens ook heel erg lekker ;-)!

Door heel Myanmar worden we als blanken vaak gek aangekeken. Martine heeft door haar blanke huid al meerdere malen te horen gekregen dat ze beautifull is ☺. Er is dus nog hoop voor de witte huidjes onder ons. Hier vinden ze het wel mooi! De mensen zijn ook echt super vriendelijk en niet opdringerig als je twijfelt iets te kopen. Daar kan zelfs Thailand nog een puntje aan zuigen. Dit zou eigenlijk ‘het land van de lach’ moeten heten…

Wat hoorde we nou? -10 en sneeuw in Zeeland? Hier is het ook nat maar dan alleen van het zweet want de temperatuur komt niet onder de 30 graden.

Een zonnige groet uit Myanmar en de volgende keer vanuit Indonesië waar we beginnen op Sumatra.

M&M

Nog twee mededelingen van huishoudelijk aard:
1: Willen jullie je achternaam bij de reactie zetten? Er zijn meerdere mensen met dezelfde voornaam.
2: De foto’s volgen nog maar het internet is heeeeel erg langzaam en alleen bij het plaatsen van deze tekst koste het ons al drie cola, twee broodjes, een koffie en thee en een potje Yahtzee, omdat we moesten wachten ;-)