Hello Mister

Het is weer mijn beurt om te schrijven dus ga er maar eens goed voor zitten want dat beloofd weer wat ;-)

De afgelopen weken waren er nog wel een paar die heel erg goed zijn bevallen. Vanaf het eiland Flores waar we zijn begonnen met duiken vlogen we naar Ende om daar de vulkaan Kelimutu te bezoeken met op de top drie meren. Het bijzondere aan deze meren is dat ze alle drie een andere kleur hebben waarvan ze allemaal om een onbepaalde tijd in een onbekende kleur veranderen. Bij ons bezoek aan dit natuurverschijnsel zagen we een bruin, zwart en een turquoise kleurig meer. Hoe dit werkt is voor iedereen een raadsel dus dat kan ik hier dan ook niet gaan vertellen natuurlijk.

Volgens planning is Sulawesi aan de beurt dus dat hebben we trouw gedaan. Aangekomen in Zuid-Sulawesi hebben we eerst on visum laten verlengen waar we een paar dagen op moesten wachten. Omdat het Immigratie kantoor in Makassar de reputatie heeft dat het lastig is om het visum te verlengen en wij er de vorige keer ook niet veel van bakten hebben we het maar eens laten doen door de receptie dame van het hotel. Dit ging wel goed en met een vers visum in het paspoort zijn we in de bus gestapt naar Rantapao. De reden dat we hier naar toe zijn gegaan is omdat de omgeving (Tana Toraja) schitterend is wat klopte. En er dat er hier bijzonder ranzige dingen gebeuren en dat klopte ook.

Om bij het begin te beginnen kwamen we ’s ochtends vroeg aan omdat we de nacht doorgebracht hadden in de bus. Een Zweeds stel waar we samen mee reizen waren al een dag eerder aangekomen en kwamen uitgerust aangesneld om te vragen of we met hun mee wilden naar een huis ceremonie en een begrafenis. Wel zo gezellig en zo konden we de kosten door 4 delen dus dat kwam best goed uit. En slapen kan altijd nog.

Een huis ceremonie is een feest dat gevierd wordt wanneer er een nieuw huis is gebouwd of een renovatie heeft plaats gevonden. Dit duurt altijd een paar dagen en hele dorpen in de omtrek komen hier op af. Heel gezellig met muziek, dansende mensen, eten en drinken. MAAR het bijzondere en dan ook gelijk het ranzige van hetgeen waar ik net op doelde is dat er om je heen tientallen varkens in bamboe kooien liggen om vervolgens geofferd te worden! Deze worden met een mes net achter hun linker voorpoot gestoken en bloeden langzaam dood. Soms een paar vingers de opening in om nog even het hart masseren zodat het wat sneller gaat. Heel bizar en onsmakelijk met al dat gekrijs en rond spuitend bloed.

Dan denk je het gekste gehad te hebben maar daarna was het de beurt om naar de begrafenis te gaan dat vier dagen duurt. Ook hier weer muziek, eten, drinken, dansen en varkens. Maar dat is niet alles! Hier laten ze niet alleen de varkens dood bloeden maar worden ze ook ter plaatse tussen de menigte geheel gevild en alle ingewanden worden er uitgehaald. Na tien minuten is het gehele varken verdeeld in zakken en ligt er alleen nog een plas bloed. Om het nog wat gekker te maken blijft het ook hier niet bij. Naast de varkens worden ook buffels geofferd. Hier wordt de keel van doorgesneden en ook deze laten ze langzaam dood bloeden wat een goede 20 minuten kan duren. Dit hebben we gelukkig niet gezien want de varkens waren al heftig genoeg. Een interessant weetje is dat alles door de familie van de overledene wordt betaald en dat het soms wel een paar jaar kan duren voor er genoeg geld is om het te realiseren. De overledene van de door ons bezochte begrafenis heeft ruim twee jaar in huis gelegen.

Na al deze bloederigheid en goede nachtrust zijn we de dag erna met drie andere backpackers gaan toeren op de scooter door de bergen wat echt FANTASTISCH was. De mooiste rijsterrassen die we ooit hebben gezien trokken aan ons voorbij en onderweg kwamen we langs allemaal kleine dorpjes.

Als backpacker heb je natuurlijk een zwaar leven en hier waren we het allemaal over eens dus zijn we verder naar het Noorden gereisd om de Togean Eilanden maar een te bezoeken om even tot rust te komen. Dit zijn een groepje eilanden waar het water heel erg blauw is en waar er niks is behalve drie accommodaties en een privé strand. Hier heeft het iets weg van een bijna all-inclusive resort. Het eten wordt drie keer per dag verzorgd maar de snacks en drinken moet je wel zelf kopen. De reden dat dit zo gaat is omdat er geen dorp, restaurant of iets anders op het eiland is. Heerlijk eten elke dag en een hele gezellige groep waar we een paar avonden met 20 man het moord-spel mee hebben gespeeld. Ook wel bekend als het weerwolven-spel. Ik zal de regels niet helemaal gaan uitleggen maar super leuk om te doen.
Gratis tip: Wellicht leuk voor een familiedagactiviteit?

Een week op de Togean Eilanden gaf ons weer energie om verder te reizen naar Manado. Een uurtje vanaf deze stad ligt het eiland Bunaken waar je geweldig moet kunnen duiken. Dit moeten we natuurlijk even checken want je kan niet zomaar alles domweg aannemen wat in de boeken staat. Na twee duiken te hebben gedaan kan er geconcludeerd worden dat het er inderdaad heel erg mooi is. Vanaf de eilanden gaat er twee keer per week een boot naar het vaste land. Aangekomen bij de boot was het de bedoeling om business class te boeken maar dit was al uitverkocht. Hierdoor was de enige plek voor ons in de rokerige economy class te slapen of op het dek. De keuze is dan niet heel moeilijk en we zijn met z’n allen op het dek gaan liggen onder een schitterende sterrenhemel.

Sulawesi? Check. We kunnen weer verder. Borneo stond op de planning en dat hebben we niet gedaan. Ja er staat inderdaad niet tussen. We hebben in goed overleg besloten dat we (niet arrogant bedoeld) voorlopig genoeg van Indonesië/Azië hebben gezien en dat het tijd is voor een andere land en continent. We zijn in het vliegtuig gestapt en naar Kuala Lumpur (KL), Maleisië gevlogen. Hier zijn we een paar dagen geweest om te shoppen en omdat het vanaf hier goedkoop vliegen is naar onze volgende bestemming.

Voor het land waar we naar toe willen moet je een eVisitor invullen en deze wordt dan goed gekeurd. Zo gezegd zo gedaan. Daarna heel enthousiast een ticket gekocht en op de goede datum naar het vliegveld gegaan. So far, so good… Staan we bij de incheckbalie is mijn visum wel goedgekeurd maar die van Martine nog niet. Dat zou dus inhouden dat ik wel op het vliegtuig kan stappen en dat Martine in KL moet wachten op groen licht. We zijn beide in KL gebleven en twee dagen later alsnog in het vliegtuig gestapt naaaaaaar Melbourne! Eindelijk ben ik in Australië en weer een stuk dichterbij Nieuw Zeeland. Voor Martine is het misschien nog wel specialer want zeven jaar geleden was ze al een jaar in Australië aan het reizen. We hebben het idee om drie maanden te blijven om wat te werken en te reizen.
Hier in Melbourne is het toch wel wat aan de koude kant met 10 tot 15 graden. Dinsdag de 11e vliegen we naar Cairns waar het een stuk warmer is. Hier gaan we werk zoeken voor een maand om daarna langzaam naar het zuiden te reizen.

Liefs M&M

Uitleg titel: Hello Mister zeggen de Indonesiërs allemaal en tegen iedereen. Het maakt ze niet uit of je een man of vrouw bent!